İş içinde geçirdiğimiz zaman her şeyden fazla. İş içinde yüklendiğimiz stres de her şeyden fazla. Ama bu çok saçma! Herkesin bunu kanıksamış olması ve şimdi benim buna saçma dememi yadırgaması daha da saçma.
Demem o ki; iş yaşamı daha kuş bakışı manzarasıyla bile saçma sapan bir durumda.
Oysa "iş" dediğimiz zaman dilimi hayatımızın en büyük bölümünü kaplıyor. Çocuklarımızdan, sevgilimizden, anne-babamızdan çok iş arkadaşlarımızı, iş paydaşlarımızı görüyoruz. En çok iletişimi onlarla kuruyoruz.
Yönetici, iş sahibi ya da çalışan olmanız fark etmez. Basit soru şu: Gün içinde en çok iletişim kurduğunuz 3 çalışma arkadaşınızın en sevdikleri renk ne? 6 ay içinde en çok neye sevindiler? Gün içinde hangi duyguyu daha yoğun hissediyorlar?
Cevap? Eğer bu ve benzeri sorulara net cevabı olanlardansanız çok şanslı olduğunuzu bilin. Çünkü büyük çoğunluk ya hala düşünüyor. Ya da cevabı aramaya çalışmadı bile. Çünkü zihninde yeterince bilgi yok.
Bu çok normal. Doğru ya da iyi değil, ama normal. Çünkü henüz güzel gezegenimizde çalışma saatlerinin "köleleri iliğine kadar sömürme" zamanı olmadığını anlayabilen iş sahibi de çalışan da yönetici de pek yok.
Burada 'kölelik' derken sadece ücretli çalışanların emeğinin düşük ücretlerle sömürülmesini kastetmiyorum. Benim gördüğüm pek çok iş sahibi de kendi işlerinin kölesi olmuş durumdalar. Onlar da iş saatleri içinde stres biriktiriyorlar. Sonuçta en rahat halleriyle gitmeleri gereken evlerine bir elektrik trafosu gibi gerilim dolu gidiyorlar. Böyle bir psikolojinin evde huzur üretmesi elbette mümkün olmuyor.
Yanlış olan şeyleri tespit etmek kolay. Zorluk düzeltme çabasında başlıyor(mu?). Bence asıl önemli olan; 1) Bunun önemli bir sorun olduğunu ve 2) Asıl önemli sorunun bu olduğunu inanarak, anlayarak tespit etmek. Bu andan sonra çözüme yönelmek, kıyasla, daha kolay.
Bundan sonraki yazılarımda kendi deneyimlerimi de aktararak 'iş ortamını yaşam alanına dönüştürme' fikrini geliştirmeye çalışacağım. Çünkü;
İş Asla Sadece İş Değildir!
www.gunhanevlioglu.com
